BABA...

İnsan babası ölünce büyüyor çünkü gözünde hâlâ çocuk olduğu kimsesi yoktur artık. Yalnız başına kalıyorsunuz o zaman. Çocukken her şeyi bilen, herkesten güçlü olan babamız ise biz büyüdükçe küçülüyor.

Aslında hiçte değil, sadece bize öyle geliyor, öyle olmadığını onun geçen yıllarla yerini aldıkça hissediyorsun, öyle olmadığının farkına varıyor daha iyi anlıyorsun babanı.

Zamanını tamamlamış ve geçmişte kalmış bir yaşlı olarak kendi köşesinden bize bakıyor. Uzakta olsa da, bize dokunamasa da, bir şeylere konuşamasa da, yorum yapamasa da…

Usandıracak kadar ayrıntılı sorularla hayatı öğrendiğimiz, her şeyi bilen babamızın sorularıysa biz büyüdükçe artık bize sıkıcı gelmeye başlıyor. Müdahale etmese, her şeye karışmasa, soru sormasa ne iyi olur dediğimiz zamanlar çok oluyor artık. Biz ondan daha iyi biliyoruz ya her şeyi.

Zaman artık onun zamanı değil ya… Teknoloji gelişti ya… Her şey değişti ya… Oysa ne zaman ki babanızı kaybediyorsunuz, işte o zaman gerçekten büyüyorsunuz. Çünkü çınarın gölgesi yok artık üzerinizde. Sizi fark etmediğiniz halde yağmurdan, güneşten koruyormuş meğer o gölge.

Eksikliğini ancak kaybedince anlıyorsunuz. Siz de aile kuruyorsunuz, baba oluyorsunuz, sizinde gölge yaptığınız ve koruduğunuz birileri oluyor ama o gölgeyi çok arıyorsunuz. Babanız öldüğünde büyüyorsunuz.

Artık soru soracağınız, öğreneceğiniz, azarını duyacağınız, takdirini alacağınız, akşam eve dönerken yolunu gözleyeceğiniz, korkacağınız bir babanız yoksa büyüyorsunuz. Yarınınızdan sorumlu tuttuğunuz, her istediğinizi almak zorunda olan o kişi yoksa artık…Hep sessiz ağlayan, suskun seven, en zor dönemde bile yıkılmaz görünen, sırtınızı dayadığınız çınar ağacınız yoksa artık…

Büyüyorsunuz o zaman işte. Savaşın ortasında komutansız kalmak gibidir, babasız kalmak. Kaç yaşınızda olursanız olun babanız yaşıyorsa hala çocuksunuzdur… Unutmayın ki çokta şanslısınız demektir.